8.11-15.12.2024

VILLA POLONEZ

Najnowsza polska fotografia w Paryżu

W tym roku po raz pierwszy razem z Instytutem Polskim w Paryżu oraz dzięki wsparciu Photo Days i Contemporary Lynx mamy przyjemność zaprosić na Villa Polonez – wystawę 11 polskich artystek i artystów kuratorowaną przez Pawła Bąkowskiego.

Miejsce i czas ekspozycji są wyjątkowe z uwagi na rozpoczynające się za kilka dni Paris Photo Fair, wielkie święto fotografii, podczas którego można obcować z artystami z całego świata, brać udział w spotkaniach i wystawach, a także poznać najlepsze wydawnictwa poświęcone temu gatunkowi. W tym gronie przygotowywana przez nas wystawa, będąca wydarzeniem towarzyszącym Paris Photo, ukazywać będzie najnowszą polską fotografię, a udział w niej wezmą:

Jacek Fota, Weronika Gęsicka, Hubert Humka,
kinoMANUAL / Aga Jarząb i Maciek Bączyk, Julia Klewaniec,
Michał Łuczak, Anna Orłowska, Monika Orpik,
Witek Orski, Michał Sita, Ada Zielińska.

Dawne wille, monumentalne pałace i modernistyczne budowle dzisiaj często podlegają procesom transformacji – zarówno fizycznym, jak i mentalnym. Te budowle i przestrzenie, niegdyś będące nośnikami wartości estetycznych, historycznych czy egzemplifikacją totalitaryzmu, często tracą na znaczeniu, stając się emblematami erozji, deformacji i zapomnienia. Prezentowane na wystawie prace eksplorują je, stanowiąc nie tylko dokumentacje zmian, ale także refleksję nad ich nieuchronnością. Ważnym wątkiem wystawy są także fortece, mury obronne, które nie pełnią już dziś swoich pierwotnych funkcji i stają się zabytkami, ale wznoszone są wciąż na nowo w sensie mentalnym, by bronić znanego porządku i poczucia tożsamościowego bezpieczeństwa. Częstokroć zyskując przy tym wymiar karykaturalny, w którym przeszłość jest fantazją na temat wyimaginowanej potęgi.

Motyw poloneza sugeruje dialog między przeszłością a teraźniejszością, w którym przeszłość jest czymś więcej niż tylko zbiorem wspomnień czy estetycznych wartości. To dziedzictwo, które w świecie pełnym transformacji, wymaga nowej interpretacji i zrozumienia. Czym jest dzisiaj dziedzictwo? Jakie znaczenie ma w kontekście zmieniającego się krajobrazu społecznego, politycznego i architektonicznego? „Willa Polonez” zaprasza widzów do refleksji nad tymi pytaniami, podkreślając, że dziedzictwo to nie tylko nostalgia za tym, co było, ale także aktywny proces interpretacji, który kształtuje nas wszystkich w zmieniającym się świecie.

„Willa Polonez” jest więc nie tylko wystawą, ale głębszą medytacją nad przemijaniem i tym, co pozostaje. Polonez, z jego rytmem przeplatania kroków, odzwierciedla nieustanny taniec historii, w którym przeszłość i teraźniejszość splatają się, tworząc nową, wspólną narrację. Pełno jest w tym tańcu potknięć czy nawet upadków, a w samej willi, przez którą się wije, mrocznych zakamarków. „Willa Polonez” to zaproszenie do podjęcia tańca z historią, w którym każdy krok, choć nie zawsze pewny, odkrywa jakiś aspekt nas samych, przypominając, że w tym tańcu nie chodzi o perfekcję, ale o sam ruch.